Liwanag ng Pananampalataya: Paglalakbay sa Puso ng Simbahan

Liwanag ng Pananampalataya: Paglalakbay sa Puso ng Simbahan

    ni Rafael Jhamer L. Barrientos

        Bilang bahagi ng aking pagkilala sa sarili at pag-unlad sa espiritwalidad, nagpasya akong maglaan ng oras upang maglakbay sa isang lugar na puno ng kahulugan at damdamin – ang simbahan. Sa kabila ng aking agnostisismo, nais kong masalamin at maunawaan ang mga tradisyon at ritwal na bumubuo sa kultura ng relihiyon.                       

       Sa isang mainit na araw, nagtungo ako sa isang malaking simbahan sa aming bayan. Habang papalapit ako, natatanaw ko na agad ang napakagandang arkitektura nito, isang halimbawa ng matinding husay ng mga nagtayo nito. Ang simbahan ay nagbibigay ng isang mala-pinturang tanawin, na tila ba nagpapahayag ng kanyang sariling kwento sa bawat semento at bato.

 

Sa aking pagpasok , napansin ko agad ang malamig na hangin na dumarampi sa loob, nagbibigay ng kakaibang kaharian ng katahimikan. Walang tao sa loob noong ako ay pumunta, tila ba ay nkaramdam ang ng katahimikan, katahimikang dito ko lang nadama.

    Isa itong nakakabilib na damdamin, kahit n ako ay pala simba kakaiba ang dala ng simbahang ito. Sa umpisa, tila ba ako'y isang dayuhang naglakbay sa ibang bansa – iniingatan ang bawat hakbang at may takot na hindi alam kung paano mag-ukit ng sariling daan. Ngunit, sa tulong ng mga taong nag-aalaga sa simbahan, nahanap ko ang aking sarili na unti-unti nang nahahatak sa espasyo ng pagmumuni-muni.

        Ang mga pintura at kagamitan sa loob ng simbahan ay nagpapahayag ng mga kuwento ng banal na kasaysayan. Ipinakita ng mga ito ang pag-unlad ng pananampalataya sa pamamagitan ng mga taon, na nagpapatibay sa pagkakaisa ng komunidad. Sa bawat pader, tila ba may sariling tinig ang bawat imahe at simbolo, nagkukwento ng mga biyahe ng mga tao patungo sa kanilang espiritwal na kapayapaan. Naalala ko ang pagiging bahagi ng isang mas malawak na puwang, isang malawakang pag-aalay na nag-uugma sa iba't ibang kwento ng pag-asa at pananampalataya.

    Sa aking pag-alis , dala ko ang kakaibang init sa aking puso. Nawala ang takot at pag-aalinlangan, at iniwan ko ang simbahan na may muling respeto sa mga taong nagpapatibay sa kanilang pananampalataya. Naunawaan ko na mayroong kahalagahan ang pagbibigay respeto at pag-unawa sa iba't ibang uri ng pananampalataya at kultura.

    Ang paglalakbay sa loob ng simbahan ay nagsilbing gabay sa akin patungo sa pagtuklas ng mas malalim na bahagi ng sarili at ng iba. Sa bawat hakbang at pagpasya, natutuhan kong igalang at yakapin ang pagkakaiba-iba ng tao at paniniwala. Ito'y hindi lamang isang simbolo ng relihiyon, kundi isang handog ng pagkakaisa at pagmamahalan para sa lahat.

    Sa aking naging paglalakbay sa simbahan, natutuhan ko na ang pintuan ng espiritwalidad ay nagiging mas makulay kapag binubuksan ito ng bukas ang puso sa pag-unawa at pagpapahalaga sa lahat ng uri ng pananampalataya.